Norweski pisarz, laureat Nagrody Nobla w 1920 r. Początkowo pracował jako robotnik, później jako dziennikarz. Pierwszym utworem, który zyskał uznanie krytyków, była powieść psychologiczna „Głód” opublikowana w 1890 r. W kolejnych powieściach („Misteria”, „Nowizna”) Hamsun atakował społeczeństwo mieszczańskie. Po osiedleniu się w północnej Norwegii w 1911 r., wierny kultowi przyrody, zajmował się uprawą roli. Epos z życia chłopów „Błogosławieństwo ziemi” był głównym powodem przyznania mu Nagrody Nobla. Jeden z członków jury porównał dzieło Hamsuna do poematów Hezjoda. Na ostatni okres życia pisarza rzuciła cień kolaboracja z Niemcami w czasie II wojny światowej, za co był sądzony i poddany ogólnonarodowemu ostracyzmowi. Próbę usprawiedliwienia się podjął w autobiografii „Na zarośniętych ścieżkach”.
Norweski pisarz, laureat Nagrody Nobla w 1920 r. Początkowo pracował jako robotnik, później jako dziennikarz. Pierwszym utworem, który zyskał uznanie krytyków, była powieść psychologiczna „Głód” opublikowana w 1890 r. W kolejnych powieściach („Misteria”, „Nowizna”) Hamsun atakował społeczeństwo mieszczańskie. Po osiedleniu się w północnej Norwegii w 1911 r., wierny kultowi przyrody, zajmował się uprawą roli. Epos z życia chłopów „Błogosławieństwo ziemi” był głównym powodem przyznania mu Nagrody Nobla. Jeden z członków jury porównał dzieło Hamsuna do poematów Hezjoda. Na ostatni okres życia pisarza rzuciła cień kolaboracja z Niemcami w czasie II wojny światowej, za co był sądzony i poddany ogólnonarodowemu ostracyzmowi. Próbę usprawiedliwienia się podjął w autobiografii „Na zarośniętych ścieżkach”.